Nivîsîn: Umîd Demîrhan/ riataza
“Zarok a dê ye, ne ya bavê ye;
zarok bi lîstikê/bi girî/bi ketin û rabûnê mezin dibin;
zarok çi bibîne digire, lê çi bibihîze dibêje;
zarok gotinên mezinan dibêjin;
zarok gula/kulîlka/fêkiyê malan e;
zarok ji bavê sêwî namîne, ji dê sêwî dimîne;
zarok kezeba dê û bavên xwe ne;
zarok ku derewîn bû, mezin jî bibe derewîn e;
zarok li ser milê dê mezin dibin;
zarok negirî, dê şîr nadê;
zarok perdeya spî ne, nexşên xweşik lê bike;
zarok zarûk e, çi feqîr çi milûk e;
zarok, mirovî bi xwe re nabin cinetê;
zaroka ku pehniya min jê bi xwîn nebe, ne ji min e;
zaroka li ber destê jinebiyan, nabîne tu xweşiyan;
zaroka nebûyî, nav lê nakin;
zarokê bê dê, navika xwe bi xwe dibire/jê dike;
zarokê biçûk ku negirî, memikî naxwe;
zarokên biçûk, çûken buhiştê ne;
zarokên du dêyan, li du rêyan;
zarokên horê, werin dorê (wexta horê, werin dorê);
zarokên hûr, çerezên malê ne;
zarokên şivan û şahan wekî hev tazî çêdibin, wekî hev tazî dimirin.”